Nowi mieszkańcy płockiego ZOO
Pantery śnieżne (Panthera uncia), których wybieg sąsiaduje z wybiegiem tygrysów syberyjskich, postanowiły nie być gorsze i również u nich pojawiło się potomstwo. To pierwszy przychówek panterzej pary – samicy Basiry i samca Dextera. Zwiedzający z pewnością widywali przytulone zwierzęta, które zapałały do siebie ogromną sympatią od momentu gdy połączono je w Płocku w 2019 roku. Po dokładnie dwóch latach mamy owoc tej miłości w postaci przepięknych bliźniaczych kociąt płci męskiej.
Maleństwa mają obecnie 6 tygodni i zaczynają wychodzić na zewnątrz. Podobnie jak u tygrysów, pierwszy okres spędziły wyłącznie z matką w specjalnie przygotowanym kotniku.
W Europie pantery śnieżne hoduje 86 ogrodów zoologicznych, ale w ciągu ostatnich 12 miesięcy urodziło się jedynie 18 osobników w 7 placówkach.
Z pewnością trzeba uzbroić się w cierpliwość aby je zobaczyć, gdyż w pierwszych tygodniach życia kocie maleństwa najwięcej czasu spędzają śpiąc i ssąc mleko matki. Już niebawem goście płockiego ZOO będą mieli nie lada atrakcję. Na sąsiadujących ze sobą wybiegach panter i tygrysów, można będzie oglądać 4 młode kociaki, które w okresie dorastania są bardzo aktywne i skore do zabawy.
Pantera śnieżna, zwana też irbisem lub lampartem śnieżnym, jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej tajemniczych kotów. Gatunek objęty jestEuropejskim Programem Hodowli Gatunków Zagrożonych Wyginięciem EEP. Dokładną liczebność panter trudno oszacować, ale według Czerwonej Listy IUCN w naturze żyje prawdopodobnie tylko 4000 – 5000 osobników.
Irbisy zamieszkują Himalaje, Wyżynę Tybetańską i górskie pasma środkowej Azji. Latem spotykane są na wysokości 1800 – 6000 m n.p.m., w zimie schodzą nieco niżej na wysokość około 1500 m n.p.m. Po ciąży trwającej 90 -110 dni samica rodzi 1 – 5 młodych. Matka karmi dzieci mlekiem przez 3-4 miesiące. Młode pozostają z nią przez pierwszy rok życia. W hodowli żyją około 20 lat, w naturze 10 – 12 lat. Pantera śnieżna to mistrz kamuflażu. Długie, gęste, jasnoszare futro z ciemnymi plamami, zapewnia jej znakomite ukrycie się w środowisku, a jednocześnie jest jedną z cech przystosowujących ją do życia w zimnym górskim klimacie.
Inne cechy adaptacyjne to krępa budowa ciała i małe uszy, co w znacznym stopniu ogranicza straty ciepła. Szerokie łapy i gruby, pokryty gęstym futrem ogon o długości 80-100 cm (prawie tyle co głowa i tułów razem), ułatwiają zwierzęciu utrzymanie równowagi na stromych zboczach skalnych. Irbis ma wyjątkową zdolność skakania na duże odległości i wspinania się. Podczas odpoczynku często owija ogon wokół ciała, aby zatrzymać ciepło.
W poszukiwaniu pokarmu pantera śnieżna przemierza terytorium po stałych ścieżkach. Jest aktywna w ciągu dnia. Zwykle poluje na górskie ssaki kopytne (koziorożce, nahury, tary, gorale, serau, piżmowce, dziki), także świstaki, ptaki i inne małe kręgowce, czasami jej łupem padają zwierzęta domowe.
Tworzenie parków narodowych i rezerwatów, edukacja miejscowych społeczności, oraz badania populacji gatunku w naturze, to podstawy ochrony irbisa. Ogród Zoologiczny w Płocku uczestniczy w ochronie pantery śnieżnej w środowisku naturalnym.
